SEVDİĞİ DEĞERLİ MALLARI İNFAK ETMEK (1)

 SEVDİĞİ DEĞERLİ MALLARI İNFAK ETMEK (1)

1. “Sevdiğiniz şeylerden Allah yolunda harcamadıkça, en iyiye eremezsiniz.”Âl-i İmrân sûresi (3), 92

2. “Ey imân edenler! Kazandıklarınızın ve rızık olarak size yerden çıkardıklarımızın iyisinden, temizinden fakirlere verin. Ama değersiz şeyleri vermeye kalkmayın.” Bakara sûresi (2), 267

Medine’de ensar arasında en fazla hurmalığı bulunan Ebû Talha idi. En sevdiği malı da Mescid-i Nebevî’nin karşısındaki Beyruhâ adlı hurma bahçesiydi. Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem bu bahçeye girer ve oradaki tatlı sudan içerdi.

“Sevdiğiniz şeylerden Allah yolunda harcamadıkça, en iyiye eremezsiniz” âyet-i kerîmesi nâzil olunca, Ebû Talha Resûlullah sallallahu aleyhi ve sellem in yanına geldi ve:

“Ya Resulallah, bu âyet-i kerimenin verdiği mesaja ben hemen şimdi uyuyorum. Benim malımın içerisinde en çok sevdiğim şey, Medine hurmalıklarının yanındaki, içinde 600 tane hurma ağacı bulunan bahçemdir. Madem ki, imanda kemale eren insanlar mallarının en iyisini verirmiş, ben de şu andan itibaren o bahçemi size bağışlıyorum. Medine fukaralarının ihtiyacını karşılasın o bahçem. Ben şimdi gidiyorum. Bahçemin içindeki eşyalarımı toplayıp çıkacağım” der ve hemen mescidden dışarı çıkar.

Ebu Talha bahçeye gider, ama bahçenin duvarına varınca orada duraklar, içeri atlayamaz. Çünkü, bahçe artık başkasınındır. Resulullah’a (a.s.m.) vakfetmiştir. Duvarın dışında beklerken, içeriden hanımı görür.

“Yâ Ebâ Talha, gelsen ya, niye dışarıda bekliyorsun?”der. ,

Ebu Talha dışarıdan cevap verir:

“Ben içeri giremem, sen eşyaları topla da dışarı çık.”

“Niye dışarı çıkayım, yâ Ebu Talha, bu bahçe bizim değil mi?”

“Hayır, artık bu bahçe bizim değil.” “Neden yâ Ebu Talha?”

“Çünkü bu sabah bir âyet-i kerime geldi. Ben de âyet-i kerimeye uyarak bu bahçeyi Medine fakirlerinin ihtiyaçlarını karşılaması için Resulullah’a vakfettim. Artık bu bahçe Medine fakirlerinindir. Dolayısıyla eşyaları topla ve dışan çık.”

Hanımın tepkisi “Niçin yaptın bunu?” diye feryat olmuyor. Çünkü o 20. asır hanımı değil ki, asr-ı saadet hanımı. Eşyasını topluyor, bahçeden dışarıya çıkıyor. İlk suali şu oluyor:

“Yâ EbâTalha, bahçeyi bağışlarken kendi adına mı bağışladın, yoksa ikimiz adına mı?”

“Hayır,” diyor, “ikimiz adına bağışladım.”

“Allah senden razı olsun, yâ Ebâ Talha” diyor. “Ben her sabah evden çıkıp, bu bahçeye doğru gelirken, çevremdeki fakirleri görüyordum, onların çocuklarının ağzına bir tane hurma düşmüyor. Hurmaları yok, onları gördükçe içim parçalanıyordu. Ve içimden geçiyordu ki, bu bahçeyi fakirlere vakfedelim. Ama senden çekiniyordum. Demek benim kalbimden geçeni sen de okumuşsun ki, gelen âyet üzerine bahçeyi Medine fakirlerine vakfetmişsin. Allah hayrımızı kabul etsin” diyor ve eşyalarını alarak evlerine dönüyorlar. Mesut olarak, huzurlu olarak, memnun olarak dönüyorlar. Çünkü imanlarının icabını yapmışlardır.